Dat zwanger zijn vermoeiend kan zijn is geen geheim. Er gebeurd zoveel in een zwanger lijf, het is een hele transformatie. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. Mijn partner en ik hebben een bewuste keuze gemaakt toen we besloten te proberen of onze wens om een familie te beginnen ook mocht worden vervuld. We hadden ons ingesteld op dat het wel zes maanden tot twee jaar kon duren en waren stom verbaasd hoe snel het ons lukte.
Tijdens de zwangerschap was erge vermoeidheid een van mijn voornaamste uitdagingen, niet alleen het eerste trimester maar tot en met het derde trimester aan toe. Ik had er vrede mee en kon mijn leven er op inrichten, dat was een positie waar ik erg dankbaar voor was. Ondanks de uitdagingen die de zwangerschap met zich mee bracht kon ik er ook enorm van genieten; de schopjes van de baby in mijn buik, het uitzoeken van spullen en kleertjes, de baby zien tijdens een echo, het avontuur dat ik samen met mijn partner aanging. Ik vond het allemaal prachtig. Alleen ten tijde van het derde trimester begon ik me slechter te voelen, ik riep af en toe ook dat ik wel even vakantie wilde van de zwangerschap. Mijn lijf had het er zwaar mee. Ik begon steeds meer vocht vast te houden, was steeds kortademig en buiten adem en op een gegeven moment voelde ik ’s nachts een pijn om mijn gehele ribbenkast, waardoor ik niet kon slapen. In de ochtend kon ik dat gevoel met rekken en strekken verhelpen, waardoor ik het eerst van me afschudde en verder ging met mijn dag. De volgende ochtend zou ik een een afspraak hebben bij de verloskundige, dit vertelde ik de bekken fysio ook toen ik daar was. Ik hoorde een bezorgdheid in haar stem, die gedurende de dag bleef hangen. In de avond was ik moe en bleekjes en dat viel mijn partner op. Hij benoemde dat ik maar vroeg op bed moest, want ik kwam grieperig op hem over. Door die opmerking vielen de puzzelstukjes voor mij op z’n plek, ik besloot zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie) te googelen en tot mijn schrik kon ik zowat de hele lijst met symptomen aanvinken. Ik belde meteen de verloskundige en besloot niet te wachten tot de afspraak de volgende ochtend.
De verloskundige nam mijn zorg serieus en kwam rond half tien in de avond langs om mijn bloeddruk te meten en een aantal andere controles te doen. De bloeddruk was inderdaad veel te hoog, waardoor de verloskundige besloot de gynaecoloog van het ziekenhuis te bellen. Al gauw kregen we te horen dat we naar het ziekenhuis moesten voor meer onderzoek. We pakten een paar spulletjes, ik aaide mijn kat, vertelde haar dat ik geen idee had wanneer ik weer thuis zou komen en we vertrokken.
Op de afdeling verloskunde onderzochten ze me verder en toen bleek dat het slechter met me ging dan ik zelf door had. Mijn lichaam ging al richting eclampsie, ik trilde aan alle kanten. Het eerste wat ze deden was een infuus aansluiten en me een bolus magnesiumsulfaat geven om mijn hersenen en zenuwstelsel te beschermen en te voorkomen dat ik een epileptische aanval zou krijgen. Die bolus magnesiumsulfaat was een heel erg intense ervaring. Je kunt het haast wel een ‘bad trip’ van vijftien minuten noemen. Ik heb het nog nooit zo warm gehad, ik was de sauna. De magnesium werkte gelukkig heel snel en mijn lichaam kalmeerde. Na de bolus werd de magnesiumsulfaat nog vierentwintig uur lang in een lagere dosering toegediend. Ook kreeg ik o.a. een corticosteroïd-injectie in mijn been om de longrijping van de baby te versnellen. Ik was op dat moment dertig weken en een dag zwanger, net te kort voor de baby om volgroeide longen te hebben. Tijdens alle medische handelingen werd besproken waar ik zou worden opgenomen. Het ziekenhuis waar ik verbleef kon een baby van minder dan tweeëndertig weken niet opvangen. Midden in de nacht bracht de ambulance mij met ongeveer tweehonderd kilometer per uur in ongeveer dertig minuten naar Zwolle, waar ik vervolgens een kamer kreeg die voor bijna twee weken mijn verblijf zou zijn.
Tijdens mijn verblijf had ik maar één doel: De baby zo lang mogelijk in de buik houden. Een soort van wedstrijd die ik uiteindelijk niet kon winnen omdat ik met de dag zieker werd. Daarom was het motto ook ‘Elke dag langer in de buik, is een dag gewonnen’. Ik heb de wedstrijd een week kunnen volhouden en ben doorgegaan tot het echt niet meer verantwoord was. Ik werd in leven gehouden door o.a. bloeddrukverlagende medicatie. Op een maandag werd ik opgenomen en na twee dagen was de magnesiumsulfaat afgekoppeld. Op vrijdag moest ik alweer een nieuwe bolus magnesiumsulfaat, dat was deze keer een betere ervaring omdat ik wist wat zou komen. Mijn lichaam kalmeerde weer, alleen mijn hersenen stonden zo onder druk door de hoeveelheid vocht die ik vasthield dat ik langzaam aan minder grip kreeg op de realiteit. Op de zaterdag benoemden de artsen al dat de kans aanwezig was dat op zondag de baby zou worden gehaald. Later die dag bleek dat als de baby moest worden gehaald, dat moest gebeuren in een ander ziekenhuis. De NICU (neonatale intensive care unit) lag namelijk helemaal vol. Waarschijnlijk zou ik dan in het zuiden van het land moeten worden geopereerd, terwijl ik zelf in het hoge noorden woon. Het idee deed me geen goed. Die nacht probeerde ik te slapen met oxazepam en temazepam, maar los van dat het me een beetje kalmeerde was slapen al meerder nachten heel lastig. Of ik mijn ogen open of dicht deed maakte niet veel uit. Met open ogen bewoog alles om mee heen en met ogen dicht zag ik allemaal psychedelische beelden. Het was een en al onrust en ik werd er letterlijk gestoord van. Uiteindelijk kwam de zondag de keizersnee niet omdat de artsen ook zagen dat verplaatsen naar een ander ziekenhuis geen optie voor me was, een dag langer wachten was gek genoeg de gezondere keuze. De zondag kwam ik door met kalmeringspillen en een aantal paniekaanvallen, gelukkig had ik de steun van mijn partner. Ik kan niet beschrijven wat een held hij is geweest tijdens de opname, hoe trots ik op hem ben en hoe goed ik me besef in wat voor rotpositie hij zich al die tijd heeft bevonden. Ik was de zieke, maar hij de machteloze.
Op maandag 19 december halverwege de middag is ons dochtertje geboren. Ze is met eenendertig weken en een dag geboren. Die week kostte me veel maar was voor de ontwikkeling van haar longen enorm belangrijk. Ze lag in stuit, de placenta zat aan de voorkant en ik had geen energie meer over voor een normale bevalling. Ik was als het ware een vaatdoek die tot het uiterste was uitgewrongen. Er was geen andere keuze dan de baby te halen via de keizersnee, plaatselijk verdoofd via een ruggenprik. De operatie ging goed, hoewel het voor mij wel een erg intense ervaring was omdat ik al zo uitgeput was. Het aller apartste vond ik dat ik tijdens de operatie ontzettend veel honger had. Hoe kun je dat verzinnen?
Toen ik in de uitslaapkamer lag en ik me niet echt geweldig voelde bleek al snel dat de honger moest worden verzadigd. Ik heb uiteindelijk 3 waterijsjes gehad en voelde me snel wat beter.
De dagen er na draaiden om herstel voor mij en voor ons dochtertje dat in de couveuse lag op de NICU.
We maakten allebei goede stappen en op de vrijdag voor kerst kon ons dochtertje worden vervoerd naar een ziekenhuis dat in de buurt was en mocht ik met ontslag naar huis.
En toen begon ons leven als nieuwe ouders, van een prematuur en dysmatuur geboren kindje.
Daarover vertel ik meer in een volgende blog.
