Zodra de baby uit de buik was gehaald tijdens de keizersnede kreeg ik door een plastic raampje van het operatiepapier mijn prachtige dochtertje eventjes te zien. Een prachtig mini-mensje van eenendertig weken en een dag oud. Ze werd vervolgens meegenomen en de operatie ging verder, want mijn buik moest weer dicht en gehecht. Ons dochtertje werd nadat ze was schoongemaakt en er een aantal testen werden gedaan, in de couveuse vervoerd naar de NICU (Neonatale Intensive Care Units). Hier was ik zelf niet bij maar mijn partner wel. Hij heeft de operatie gezien en is meegelopen met de verpleging en onze baby.
Toen ik genoeg was bijgekomen in de uitslaapkamer werd ik naar ons dochtertje gebracht, waar ik haar voor het eerst echt mocht bewonderen. Daar lag ze in de couveuse, met allemaal snoertjes* en piepjes om haar heen. Mijn kleine meisje, liefde op het eerste gezicht. Een nieuw soort liefde zoals ik nog nooit eerder heb ervaren in mijn leven en die losstaat van de liefde die ik voor mijn partner voel.
Ons dochtertje had het maar druk op de NICU, er waren regelmatige controles om de ontwikkeling te monitoren. Een prematuur kindje moet alle ontwikkeling nog doorlopen die anders in de buik had plaats gevonden. Er wordt daarom doorgerekend in het aantal weken van de zwangerschap. Het aantal weken dat de baby te vroeg is wordt tot een leeftijd van twee jaar afgetrokken van de leeftijd van de baby. Hiermee wordt voor een groot deel voorkomen dat eventuele ontwikkelingen die later komen door de vroeggeboorte, worden verward met bijvoorbeeld een leerachterstand. Onze dochter ontwikkeld zich heel goed en daar hebben we veel geluk mee. Maar alsnog is onze baby, die nu drie weken en twee dagen geleden geboren is; eigenlijk min zes weken oud. Die weken had ze eigenlijk nog veilig in mijn buik moeten doorbrengen.
In de couveuse kreeg onze dochter een heel schema, in eerst instantie elke twee uur een milliliter sondevoeding, de rest van de voedingsstoffen kreeg ze via de bloedbaan. De sondevoeding wordt langzaam opgehoogd. Vandaag krijgt ze bijvoorbeeld al om de drie uur dertig milliliter voeding en de voeding via de bloedbaan is al anderhalve week geleden afgebouwd. Ze groeit goed; waar ze door mijn zwangerschapsvergiftiging eerst ondergewicht had, valt haar gewicht nu mooi binnen de lijnen van de groeicurve voor baby’s rond deze leeftijd.
Rond de vierendertig weken ontwikkeld een baby het zuigreflex in de buik. Rond deze periode begon onze dochter ook op een speentje te zuigen en daarom zijn we onder begeleiding begonnen om het flesje te introduceren. Dit stelde niet heel veel voor. Het kwam er eigenlijk op neer dat we de het mondje van de baby onder de flesvoeding smeerden, ze een paar keer smakte en daarna de rest van de voeding via de sonde kreeg. Het is verbazend hoe snel deze ontwikkeling gaat want waar ze een aantal dagen geleden voor het eerst onder gesmeerd werd begint ze met vierendertig weken en twee dagen al echt te drinken.
Ondanks dat ze in de couveuse ligt verzorgen we haar wel wanneer we haar zien. Inmiddels verschonen we zelf de luier, kleden we haar aan en halen we haar in/uit de couveuse (de snoertjes** worden nog wel begeleid). Op momenten voelt het best spannend omdat ze nog zo klein is. Ze laat zich ook uitgebreid horen wanneer ze trek heeft, verschoont wil worden of niet meer lekker ligt. De verpleging noemt haar ‘een pittige tante’.
Een van de uitdagingen bij premature baby’s die in de couveuse liggen is het ontwikkelen van een goede hechting tussen moeder/vader en baby. Om contact te maken en een band te scheppen met onze dochter proberen we regelmatig met haar te buidelen. Huid-op-huid contact is goed voor de band, de aanmaak van het hormoon oxytocine en de binding en de ontwikkeling van de baby.
Het is niet goed om een premature baby te veel te prikkelen, tillen of aan te raken omdat het hele systeem nog vol in ontwikkeling is. Daarom is het voor de baby het beste om in ieder geval anderhalf uur te buidelen, zodat er voldoende tijd is tussen het tillen uit- en in de couveuse. Omdat premature baby’s zo gevoelig zijn is er een hele richtlijn geschreven over de omgang. Het vergt een ontwikkelingsgerichte aanpak die naarmate de baby ouder wordt van zo min mogelijk contact naar normaal contact gaat, passend bij de ontwikkelingsstappen die de baby maakt. Elke dag dat het kan buidel ik of mijn partner met onze dochter. Het is een heel fijn moment. We kunnen haar bekijken, haar geluidjes horen en zachtjes tegen haar praten. We zien hoe ze reageert op onze stem en dat ze ons herkend. Inmiddels glimlacht ze en kijkt ze ons zelfs al aan wanneer ze goed wakker is en ons ziet.
Naast alle couveusezorg zijn er ook regelmatig contactmomenten met verschillende disciplines. Waaronder de kinderarts, kinderfysio, pedagoog, verpleging en maatschappelijk werk. Het verhaal houdt niet op bij ontslag. Ook in de thuissituatie zullen we, zeker in het eerste jaar, extra begeleiding krijgen om de ontwikkeling van onze dochter te ondersteunen.
We zijn enorm blij dat onze dochter zich zo goed ontwikkeld en zijn benieuwd wat de komende weken allemaal gaat gebeuren. Het is heel intensief om de hele tijd te pendelen tussen thuis, ziekenhuis en werk. De tijd die we in het ziekenhuis doorbrengen met haar zal de komende weken alleen maar toenemen, zeker omdat het goed is om zoveel mogelijk van de flesvoedingen zelf te geven omdat die goed zijn voor de hechting/band met onze lieve dochter. Ook mag ze zeer binnenkort uit de couveuse en in de wieg, een hele grote en goede stap voor zo’n dapper meisje. Het duurt nog even en vraagt veel geduld, maar voor we het weten hebben we haar bij ons thuis.
*Sondevoeding via neus, beademing via neus, sondevoeding via bloedbaan, zuurstofmetertje om haar voetje, plakkertjes op haar borst voor hartslag en ademfrequentie. (week 31)
**Sondevoeding, zuurstofmetertje om voet, plakkertjes op borst voor hartslag en ademfrequentie. (week 34)
