Tijdens de zwangerschap wilde ik graag een natuurlijke bevalling, het liefst thuis en in een bad, ook wilde ik graag borstvoeding geven. Ik had een plan opgesteld samen met de verloskundige waarin we verschillende scenario’s hadden doorgenomen. Ondanks de voorbereiding was ik niet voorbereid op een zwangerschapsvergiftiging. Rond de achtentwintig weken zwanger begon ik de ‘noodtas’ in te pakken, ik had namelijk een voorgevoel. Ik bleef maar denken aan dat die tas klaar moest liggen ‘voor het geval dat’. Ook omdat ik me gedurende de zwangerschap niet goed heb gevoeld, overweldigd was door vermoeidheid en tegen het einde van het tweede trimester amper nog wat gedaan kreeg. Ergens aan het einde van het tweede trimester begon mijn haar uit te vallen en kon ik er bijna niet meer doorheen met de borstel. Ik heb een mooie bob-lijn laten knippen door de kapper, zij vond de haaruitval midden in de zwangerschap ook vreemd. Eigenlijk was dat al een duidelijk signaal dat er iets aan de hand was.
Toen ik met dertig weken en een dag werd opgenomen in het ziekenhuis, was ik enorm bang. Maar ook voelde ik een opluchting. Want ‘het hoorde er niet gewoon bij’ en ik stelde me niet aan. Er was echt iets mis en eigenlijk was ik al te lang doorgegaan.
Na de situatie in het ziekenhuis, zoals ik beschreef in de eerste twee blogs, begon een revalidatie.
Een keizersnede is een heftige operatie die onderschat wordt. Alles deed zeer voor weken – in afnemende mate gelukkig- en mijn buik was een gigantische blauwe plek geworden. Liggen, zitten, staan het was allemaal een grote uitdaging. Ondertussen had ik nog een hoge bloeddruk en last van mijn nieren door de nasleep van de zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig werd mijn bloeddruk na ongeveer twee weken thuis weer normaal en werd ik door mijn lichaam vrij bruut van de bloeddrukverlagende medicatie geforceerd. Ik heb van mezelf een relatief lage bloeddruk en dan zijn bloeddrukverlagers ineens niet meer zo handig. En daar zat ik thuis, zonder baby. Want die was nog in het ziekenhuis. Op dat moment was het de beste plek ter wereld voor haar, maar ik heb het er wel degelijk moeilijk mee gehad. Elke dag forceerde ik mezelf omdat ik graag naar mijn dochter in het ziekenhuis wilde. Ik schakelde na twee weken de fysio in om de operatiewond/het litteken goed te helpen herstellen. Ik masseer het litteken en alles er om heen vrijwel elke dag. Hierdoor hoop ik verklevingen en een stug litteken te voorkomen.
Na drie weken lukte wandelen wel weer een beetje. Nu, zestien weken na de operatie, wandel ik alweer negen kilometer en doe ik twee a drie maal per week een lichte kracht training met een dumbell van vier kilo. Wanneer ik te veel doe word ik nog steeds raar van de spierpijn, maar de spierpijn word inmiddels steeds minder. Gelukkig kan ik al heel wat doen en komt de spierpijn steeds minder snel.
Op dit moment merk ik door de zwangerschapsvergiftiging (en ook een stuk ont-zwangeren natuurlijk) dat ik prikkels slechter kan verwerken. Ook neem ik informatie minder goed in me op. Wanneer ik overprikkeld raak voel ik me alsof alles tegelijk op me af komt en soms word ik ook duizelig en misselijk. Het is op momenten nog steeds best wel heftig. Op de fiets voel ik me snel gedesoriënteerd en wanneer ik ga autorijden kan mijn hoofd het voor mijn gevoel niet volgen. Het is net alsof alles te snel gaat en alsof mijn hersenen de informatie niet goed kunnen verwerken. Zowel als chauffeur als bijrijder. Daarom rijd ik op dit moment eigenlijk geen auto, het is niet verantwoord. Tegen het einde van de dag kom ik vaak niet meer goed uit mijn woorden en heb ik moeite om normale zinnen te vormen wanneer ik overprikkeld ben. Het enige wat tegen de overprikkeling helpt is een moment stilte, een meditatie of een dutje. De activiteiten goed over de dag verspreiden, niet te veel activiteiten plannen in de week en zorgen voor een gezond eetpatroon en voldoende beweging.
Het zorgen voor onze baby is een stap voor mij waar ik echt aan toe ben. Ik geniet er enorm van om tijd met mijn dochter door te brengen. Zeker tot na de zomer neem ik de zorg voor haar full-time op me, om haar te helpen haar immuunsysteem goed te ontwikkelen. Het is niet erg als ze ziek wordt, daar ontkomen we niet aan. Maar haar naar een gastouder of kinderopvang brengen is het onnodig opzoeken. Na de zomer is ze alweer een stuk ouder en weerbaarder en kan ze alle kinderziekten (ook tegelijk) een stuk beter verdragen. Dit betekend voor mij dat ik mijn studie voorlopig niet goed kan doen en ook dat reintegratie op zich laat wachten. Deze situatie had ik niet geanticipeerd, ik had voor 4 ochtenden een gastouder geregeld zodat ik kon studeren/reintegreren. Een kleine opoffering voor mijn dochter, maar het heeft wel serieuze gevolgen voor mijn studie. Niet alleen dat mijn lieve dochter eerst niet naar de gastouder kan. Maar ook omdat mijn hersenen de informatie van de studie niet verwerken zoals ik gewend ben.
Los van het diepe geluk en de liefde die ik nu in mijn leven heb en hoe dankbaar ik ben dat de situatie een goede afloop heeft. zijn er echt wel een paar dingen die me raken, die ik moet verwerken, doordat het zo anders is gelopen. Door de vroege geboorte van onze dochter heb ik niet mogen genieten van de volle buik. Ik was zo benieuwd hoe het zou zijn om zo’n grote buik te hebben. Ook zijn er geen mooie zwangerschaps foto’s, ik ben niet hoogzwanger geweest. Ik heb niet de kans gehad om daar foto’s van te maken. Onze dochter was niet voldragen, de zwangerschap werd met eenendertig weken en een dag onderbroken en daardoor is er ook geen bevalling geweest. Het meemaken van de bevalling was iets waar ik naar uit keek. Ik was benieuwd naar de ervaring en het voelt wel degelijk als iets dat ik heb gemist. Mogelijk zelfs Iets waar ik jaloers op ben dat een ander het wel heeft mogen ervaren. Iets dat ik mezelf gunde, maar niet mocht hebben; een mooie zwangerschap en een echte bevalling.
Ik kan alles op een positieve manier opschrijven en doen alsof er niks aan de hand is, alsof er niks is gebeurd. Maar ik heb zelf ook behoefte aan de echte verhalen, die geven namelijk inzicht en perspectief. Een stukje realiteit en een kijk op hoe het is om te herstellen van een zwangerschapsvergiftiging (en keizersnede). Het verschilt per persoon, de een geeft aan vrij snel te zijn herstelt. De ander geeft aan nooit weer een normale werkweek te kunnen hebben gemaakt. De impact van een zwangerschapsvergiftiging is voor iedere vrouw anders. Hoe het voor mij gaat zijn kom ik vanzelf achter. Op dit moment ga ik goed op rust, reinheid en regelmaat en daar is helemaal niks mis mee.
Al met al ben ik goed uit de situatie gekomen en herstel ik goed. De periode dat onze dochter in het ziekenhuis lag was zwaar, een stuk zwaarder dan de gebroken nachten waar we nu mee te maken hebben. Sinds 7 weken hebben we haar thuis en zeker sinds de sonde eruit is, hebben we een gezonde baby en zijn we begonnen aan een fantastisch avontuur; ouders zijn.
Hier extra informatie over de mogelijke gevolgen van een zwangerschapsvergiftiging voor wie behoefte heeft er meer over te lezen:
Deel 1:
https://www.cjg043.nl/wat-je-moet-weten-over-zwangerschapsvergiftiging-pre-eclampsie/
Deel 2:
https://www.cjg043.nl/over-de-nasleep-van-zwangerschapsvergiftiging-pre-eclampsie/
